Jan MATEJKO

Ołówek, akwarela, papier 20,5 x 29,5 cm
Sygn. po prawej u dołu….: JM r p 1855

Jan Matejko uczył się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1852-58 u W. K. Stattlera i W. Łuszczkiewicza) oraz na Akademii w Monachium (1859 u H. Anschütza) oraz dwa miesiące na Akademii w Wiedniu (1860 u C. Rubena).W 1873 został mianowany dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie. Stamtąd wyjeżdżał wielokrotnie do Paryża, Wiednia, do Konstantynopola(1872), Pragi i Warny, w latach 1878-79 do Włoch. Odbywał też liczne podróże po kraju. Ogromne sukcesy jakie towarzyszyły jego ekspozycjom jego dzieł (jak po wystawieniu Bitwy pod Grunwaldem w magistracie krakowskim w 1878), nagrody jakie zdobyły, Kazanie Skargi (złoty medal w Paryżu 1865), Rejtan (złoty medal I klasy na Wystawie Światowej w Wiedniu1867), Unia Lubelska (złoty medal w Paryżu 1878) sprawiły, że za życia Matejko uznany został za największego polskiego malarza historycznego. Wyrazem tego było wręczenie mu berła przez władze Krakowa w 1878 r., na znak panowania w sztuce.
Prezentowany rysunek ukazuje zamek Lubomirskich w Wiśniczu. Od 1853 Matejko wyjeżdżał często do Koryznówki pod Wiśniczem, do majątku swoich krewnych Serafińskich.