Leon WYCZÓŁKOWSKI

Akwarela na szkicu ołówkowym, papier ze znakiem wodnym naklejony całą powierzchnią na tekturę, 76,6 x 55,4 cm
Sygnowany ponad dolną krawędzią w prawym narożniku pędzlem i akwarelą w tonie szarym: L.Wyczoł | 1914;

na odwrociu w p. g. narożniku ślad po nalepce (wystawowej (?)); w 2/5
wysokości dobra, stara reperacja rozległego przebicia.
W p. d. rogu znak wodny: P.M.|FABRIANO | ITALY Leon Wyczółkowski – malarz, pastelista i akwarelista, odnowiciel i mistrz litografii polskiej, pedagog, jeden z najważniejszych twórców epoki Młodej Polski; artysta przywiązujący wielką wagę do doskonałości swego (niejednokrotnie eksperymentalnego) warsztatu. Naukę malarstwa rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej u W. Gersona (1869-74), by kontynuować ją w Akademii Monachijskiej u A. Wagnera (1877-79), oraz w oddziale kompozycji krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych pod opieką J. Matejki (1877-79). Po kilku latach podróży po Wołyniu, Ukrainie i Podolu w 1895 r., w związku z otrzymaniem profesury macierzystej szkoły (od r. 1900): Akademii, osiadł w Krakowie (zasadniczo do r. 1929); interesujący nas tu siłą rzeczy szczególnie, czas I wojny światowej przetrwał głównie w Warszawie. Ostatni okres życia spędził między Poznaniem, Gościeradzem pod Bydgoszczą i Warszawą, gdzie w Akademii Sztuk Pięknych wykładał pochłaniającą go wówczas niemal bez reszty grafikę. Należał do grupy założycieli Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka.

Poprawna pod względem warsztatowym akwarela, o jednoznacznie merkantylnym przeznaczeniu (względnie prezent, lecz te były zwykle opatrywane dedykacją na licu), powstała w roku wybuchu Wielkiej Wojny zapewne jeszcze w Krakowie, przed przybyciem Wyczółkowskiego – wkrótce legionisty- do Warszawy.