Eugeniusz ZAK

Tempera, kredka czarna, sangwina, ołówek, technika mieszana,
karton; 60 x 47 cm
Sygnowany czarną kredką p.g.:
Eug Zak (pod nią ślady sygnatury ołówkiem)

[Ekspertyza Barbary Brus-Malinowskiej]

Obraz wystawiany:
Paryż, Salon Jesienny, październik 1906 r.

Za ekspertyzą: Eugeniusz Zak to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli Ecole de Paris. Do Paryża przyjechał w 1901 roku. Studiował tam w Ecole des Beaux-Arts i prywatnej AcadÝmie Colarossi. W latach 1903-1904 odbył podróż do Włoch i Monachium, by w 1905 r. powrócić do Paryża. Lata 1916-1921 spędził w Polsce. W końcu 1921 r. wyjechał do Berlina, potem do Kolonii i Bonn. Od 1923 r. do śmierci mieszkał w Paryżu.
Sztuka Zaka wyrasta z neotradycjonalizmu Maurice`a Denisa, ze sztuki “muzealnej”, z inspiracji dziełami Leonarda da Vinci, Dürera, Botticellego, włoskich bizantynistów, a także malarstwa Dalekiego Wschodu. Jej cechy to: stylizacja, dekoracyjność, dążność do syntetyzacji, idealizacja motywów.
Po raz pierwszy Zak przyjechał do Bretanii w 1905 r. Zafascynowany (…) krajem i ludźmi odwiedzał ją corocznie do 1911 r. (…)
Praca “W kościele” (…) jest jednym z nielicznych zachowanych dzieł z okresu bretońskiego. Jest też jedną z najwcześniejszych zachowanych prac artysty. Powstała w 1906 r., podczas pobytu Zaka w Pont l`Abbé. Wystawiana była na Salonie Jesiennym w Paryżu w październiku 1906 r., w katalogu zatytułowana “W kościele (Bretania)”. (…) Motyw modlącej się kobiety, ujętej w półpostaci, bądź ograniczony tylko do studium głowy, Zak wielokrotnie podejmował w swoich późniejszych obrazach, temperach i rysunkach. Obraz “W kościele (Bretania)” jest więc, jak gdyby, punktem wyjścia. (…) Omawiana praca jest też świetnym przykładem warsztatu malarskiego Zaka. Charakterystyczne dla wczesnej twórczości artysty są eksperymenty: sięganie do dawnych technik malarskich, łączenie kredek z farbami wodnymi, używanie farb typu Weimar i stosowanie jako spoiwa soku figowego (dawało to efekt tempery).