KOLCZUGA, Polska, poł. XVII w.

63,250.00 zł

Stefan Czarniecki urodził się w 1599 r. Czarncy. Jego rodzicami byli Krzysztof Czarniecki oraz Krystyna Rzeszowska, średniozamożna szlachta. Ponieważ Stefan miał aż 9 braci, nie było możliwości zapewnienia wszystkim majątku oraz kariery. Z tego powodu 4 synów – w tym również Stefan, trafiło do zawodowej służby wojskowej. Stefan Czarniecki był żonaty tylko raz – z Zofią Kobierzyńską. W 1655 r. został kasztelanem kijowskim, a już dwa lata później wojewodą ruskim. Natomiast na kilka dni przed swoją śmiercią, w roku 1665 otrzymał godność hetmana polnego koronnego. Czarniecki był aktywnym uczestnikiem wielu wypraw przeciwko Kozakom. W toku jednej z takich właśnie kampanii – przeciwko wojskom tatarsko – kozackim pod wodzą Chmielnickiego w bitwie pod Żółtymi Wodami, dostał się do niewoli. Został uwolniony po zawarciu ugody w Zborowie w roku 1649. Kiedy w roku 1655 armia króla szwedzkiego Karola X Gustawa najechała tereny Rzeczypospolitej, Stefan Czarniecki stanął po stronie króla Polski Jana Kazimierza. Oddany monarsze polskiemu – pomimo beznadziejnej sytuacji, bronił w roku 1655 przez trzy tygodnie Krakowa. Ostatecznie po podpisaniu honorowej kapitulacji, opuścił miasto wraz ze swoim wojskiem. Monarcha polski mianował Czarnieckiego w roku 1656 regimentarzem – co w praktyce oznaczało dowództwo wojsk polskich. Jako wódz potrafił doskonale wykorzystać walory żołnierzy, w szczególności w trudnych warunkach walki podjazdowej. Dzięki swoim działaniom Czarniecki szybko stał się symbolem oporu przeciwko potopowi szwedzkiemu. Stosując taktykę wojny podjazdowej, Czarniecki rozbił tylną straż szwedzką pod Jarosławiem, udaremnił oblężenie Przemyśla oraz pobił siły szwedzkie pod Łowiczem. Następnie zajął Bydgoszcz i Tucholę. W roku 1657 pokonał wojska sprzymierzonego ze stroną szwedzką – Jerzego II Rakoczego pod Rawą Mazowiecką, a następnie zmusił go do kapitulacji pod Czarnym Ostrowiem na Podolu. Uczestniczył w wyprawie państw koalicji antyszwedzkiej do Danii, gdzie dowodzona przez niego armia zdobyła wyspę Als i twierdzę Koldyngę. Po zawarciu pokoju w Oliwie (1660) dowodził oddziałami polskimi w walkach z Moskwą, zwyciężając pod Połonką (czerwiec 1660). W latach 1661-1663 kontynuował działania zbrojne przeciw Moskwie i walczył z powstańcami na Ukrainie. Zmarł na skutek odniesionych ran, powracając do Lwowa. W dziejach Polski zapisał się jako nieugięty patriota oraz wzór niezłomnego żołnierza. Jego imię do dziś sławi polski hymn „Jak Czarniecki do Poznania, po szwedzkim zaborze, dla ojczyzny ratowania, wrócim się przez morze (…).