Stanisław Ignacy Witkiewicz WITKACY

Pastel, papier;
64,5 x 48 cm w świetle oprawy
Sygnowany l.d.: Witkacy 1932 III NP. 3 4 N ? 5 n, p.d.: (T.B.s)

Malarz, teoretyk sztuki, pisarz, dramaturg i filozof. Syn Stanisława Witkiewicza – malarza i krytyka sztuki. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Józefa Mehoffera (1905-1909). W tym czasie odbył kilka podróży artystycznych do Włoch, Francji i Niemiec. W 1914 wyjechał do Australii jako członek ekipy etnografa Bronisława Malinowskiego. W latach 1914-1918 przebywał w Petersburgu służąc jako oficer w armii carskiej. Z tego okresu pochodzą jego pierwsze prace pastelowe – portrety i ekspresyjne kompozycje. W latach 1918-1924 należał do grupy “Formiści” malując kompozycje olejne w myśl założeń stworzonej przez siebie teorii “czystej formy”. Po 1924 roku twórczość malarską ograniczył do działalności “Firmy portretowej S. I. Witkiewicz” – tworząc pastelowe portrety według regulaminu Firmy w pięciu podstawowych typach: A, B, C, D, E. W latach 1928- 1932 eksperymentował na sobie działanie narkotyków, głównie peyotlu i kokainy. Tworzy prace malarskie w pracowni portretowej, gdzie obowiązywał cennik i wzory do zamówienia kolejnych “odejść” od realizmu portretowanej osoby na rzecz jej artystycznej wizji ekspresjonistycznej. Twórczość portretowa Witkacego była przez długi czas odbierana jako ekstrawagancja artystyczna i osobliwość. Weryfikację i potwierdzenie geniuszu artysty przyniosły następne lata. W 1983 roku wielki sukces w Paryżu miała jego wystawa w Centre Georges Pompidou. Według informacji przekazanych przez rodzinę portretowanego dra Witolda Pakowskiego: Portret przedstawia doktora Witolda Pakowskiego (1889-1959). Jest jednym z kilkunastu (a może więcej) portretów powstałych w latach 1929-34, malowanych w różnych wersjach. Dr Witold Pakowski był najstarszym synem Władysława i Felicji. Studia medyczne ukończył w Odessie, specjalizując się w chirurgii. Po I wojnie światowej wykładał na Uniwersytecie Wileńskim. Gdy zachorował na gruźlicę wyjechał do Zakopanego, a następnie w latach 1928-35 praktykował tamże, później zaś osiadł w Radomiu. W 1939 roku otrzymał powołanie do wojska jako lekarz – jego dwaj bracia, zawodowi wojskowi w stopniu podpułkownika i kapitana zginęli w Starobielsku. On sam znalazł się w Londynie, a w 1948 roku wrócił do Polski. Pracował w Szczecinie i we Wrocławiu, wobec pacjentów wykazywał postawę Judyma, biedniejszym niekiedy zakupując leki. W 1970 roku w “Dzienniku Zachodnim” Maria Podolska w artykule pt. “Dama z portretu Witkacego” przedstawiła osobę Eugenii Kuźnickiej, portretowanej przez Witkacego, która opowiadając o miejscach powstawania dzieł wspominała, że malował ją w “Witkiewiczówce” i w “Polance” oraz “?często podczas spotkań w mieszkaniu zaprzyjaźnionego lekarza dra Witolda Pakowskiego”.