050. Tadeusz SEWERYN

Etnograf, muzeolog, badacz sztuki ludowej, malarz i grafik. To właśnie Seweryn wprowadził do polskiej sztuki jednego z najświetniejszych twórców ludowych – Jędrzeja Wowrę. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego – historię sztuki, literaturę oraz prawo. Równolegle był studentem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W roku 1924 otrzymał stypendium, dzięki któremu odbył 2-letnie studia we Włoszech i Francji. W roku 1926 został członkiem Komisji Etnograficznej Polskiej Akademii Umiejętności, a w 1929 na stałe przeprowadził się do Krakowa i pracował jako nauczyciel rysunków w I Państwowym Gimnazjum im. B. Nowodworskiego. Równocześnie pracował w Muzeum Etnograficznym w Krakowie (od 1930 roku na stanowisku kustosza). W 1930 roku, po uzyskaniu stopnia doktora, wyjechał z Polski by prowadzić badania porównawcze w Jugosławii, Czechosłowacji i na Węgrzech. Jako artysta należał m.in. do Cechu Artystów Plastyków „Jednoróg. Tworzył obrazy olejne, akwarele i drzeworyty; uczestniczył w wystawach zbiorowych w wielu miastach w Polsce. Po śmierci Seweryna Udzieli został dyrektorem Muzeum Etnograficznego w Krakowie i kierował nim do 1965 roku (z wyjątkiem lat 2 wojny światowej). W 1964 roku został honorowym członkiem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, w którym działał przez wiele lat. Do roku 1956 wystawiał swoje prace na salonach malarskich pod patronatem TPSP w krakowskim Pałacu Sztuki.

Prace artysty cechują się stonowaną, pastelową kolorystyką oraz awangardową stylistyką, czerpiącą przede wszystkim z wczesnych eksperymentów kubistów.